“Het jaar begon smerig en strontnat. We hadden ook last van een heermoesplaag. Daar kun je wel wat aan doen, maar de hufter blijft terugkomen.”

Roggebrood met paling

Deze woensdagavond was het weer tijd voor de jaarlijkse ledenvergadering van onze volkstuinvereniging. Een bijzondere, vanwege het 70-jarig bestaan.

Dat werd gevierd met koffie en een marsepeintaartje, roggebrood met paling, glaasjes likeur (voor de liefhebber), een West-Friese stand-up comedian en een potje narcissenbollen voor elke tuinder. O, en een gedetailleerd jaarverslag van Cor, over te natte tuintjes, een heermoesplaag, tuinen waar het onkruid overheerst en dat je na drie waarschuwingen van de tuincommissie toch echt wordt uitgeschreven (“Maar de mensen die zich aangesproken moeten voelen zijn hier niet aanwezig,” aldus Cor).

Ik voelde me deze avond helemaal op mijn plek, en tegelijkertijd volledig misplaatst. Kneuterigheid alom, ik hou ervan. Maar ik haalde de gemiddelde leeftijd ook behoorlijk naar beneden. Wie heeft er tegenwoordig dan ook een moestuin? “Mensen die tijd over hebben. Ja, en jij,” volgens Mike. Bedankt.

Hier op het dorp is moestuinieren nog niet zo hip. Contributie voor een tuintje is 45 euro per jaar en dan heb je een lap grond van 200 m2. Laatst droomde ik dat ik ging verhuizen naar een ultramoderne flat in Amsterdam met boven op het dak een natuurgebied. En daar kon je een tuintje huren voor 65 euro per maand. Kreeg je maar 25 m2 voor. “Bij ons is dat veel goedkoper,” zei ik nog. Toen wilde ik toch maar niet verhuizen.