Cor belde.

Ik was net mijn kledingkast herfstklaar aan het maken toen mijn mobiel ging. Dat is mama, dacht ik, die gaat vertellen dat de vliezen van Kim zijn gebroken (mijn zus staat op knappen).

Maar nee, het was Cor. Van het volkstuincomplex. “Die tomaten van jou hè..”

Dit jaar ben ik de beste

Nu is het zo dat we niet de allerbeste zomer hebben gehad. Ook in de moestuinen hebben we dat gemerkt. Heel veel is verregend, stellages waaiden om en onkruid kon z’n gang gaan.
Uiteindelijk werd zelfs de rode bol op de stok bij de ingang gezet. En dat kon maar één ding betekenen: Phytophtora, het doodvonnis voor onze tomaten. Tuintje voor tuintje verspreidde de schimmel zich over het complex en liet een spoor van vernielingen achter. Emmers vol ranzige tomaten werden weggegooid.

Maar in één tuintje bleven ze. Daar hangen nog steeds keurige trossen vol prachtige, vlekkeloze en heerlijke tomaten. En maar oogsten die meid, fruitschalen vol.

Dat is dus mijn tuintje. Ik ben de enige in het hele complex die nog tomaten heeft. En goede ook. Ik durf wel met zekerheid te zeggen dat ik dit jaar even de beste ben. En Cor was dus wel benieuwd naar mijn geheim. “Want je moestuiniert al zo bijzonder, dus ik dacht, effe horen.”

Nu is de grap dat het helemaal niet aan mij ligt. Ik heb ze met liefde voorgezaaid, geplant en verzorgd, maar het is vooral retegoed zaad dat ik (gewoon online) heb gekocht en die zéér resistent is tegen Phytophtora.

Dat geheimpje heb ik aan Cor verklapt. En als troost mocht hij gewoon lekker wat tomaten plukken. “Daar gaat mijn vrouw een heerlijk soepje van maken.”

Dus nu is het weer goed.