Op het strand is alles goed.
Stress en zorgen spoelen via je hoofd en je blote voeten zó het zoute water in. Kabbelende golfjes kalmeren je zenuwstelsel en het zand prikkelt je huid, alsof je voor het eerst echt kunt voelen.
Zorgeloze zomer
En dan komen de herinneringen. Aan stoelen graven uit de duinen (toen dat nog prima mocht). Aan zeesterren vangen in een geel strandemmertje. Patat met mayonaise eten, met vingers nog plakkerig van het raketje. Een windtent, broeierig warm door de zon. Gillend de zee in rennen en net zo hard weer terug. En loom in de auto weer naar huis, een warme douche en een diepe droomloze slaap, met de restjes zand nog tussen je tenen, als piepkleine souvenirs van een zorgeloze zomer.
Vandaag was de laatste zomerse dag en die hebben we doorgebracht op het strand – ‘s avonds, met een lange wandeling en een diner bij het strandpaviljoen. Zoals volwassenen dat doen. In gedachten zag ik mijn kleine ik in de golven spelen en schelpen verzamelen en zwaaide ik even naar haar. De volgende keer doe ik weer mee.
Mijn ervaringen op het strand veranderen en ik geniet er net zo veel van. Ook van de kleine souvenirs die toch elke keer weer als een verrassing in mijn bed liggen. Die blijven.