Och lief beest. 

Ik zong vandaag een klein liedje, want je bent vier jaar geworden. En dus ook bijna vier jaar in ons leven. Nu ga ik niet sentimenteel doen, maar je verdient wel een kleine ode. Want met jou valt er best wel wat te beleven.

Onze Dina. Diny. Diva. Dien. Donnie. Bella Donna. Don Quijote. Je luistert overal naar. Het is ‘Donna’ als de baas boos is. Dat gebeurt niet vaak, want stiekem is hij je lievelings. Als ik ‘s ochtends beneden kom voor mijn ontbijtje, kan er geen begroeting vanaf. Je loopt stoïcijns langs me heen, de trap op, op zoek naar je vriend. Maar aan de andere kant, als je terugkomt van je dagelijkse boswandeling met hem, dan sprint je als eerste door het huis om te zien of ik er nog wel ben. 

Je wordt graag op je buik geaaid. En je houdt van aandacht. Door wie maakt niet uit.
Als het maar niet de zwart-witte kat van de buurvrouw is. Die heeft jouw achtertuin-territorium nog steeds niet goed begrepen, wat geregeld resulteert in een stare down als hij weer eens op jóuw tuinhuisje zit met z’n *** snuit.

Je houdt van uitslapen. Pist met één poot omhoog. Bent verliefd op je bal. Je wordt wild van aanhangwagens. Knabbelt af en toe een gekookt eitje. En smult van groenten, sperziebonen vooral.

Van kartonnen dozen wil je niks weten. Of het wasrek. Of de zwarte bak. Roomba heb je inmiddels gedoogd, als hij maar niet te dichtbij komt. Dan geef je een waarschuwing. Maar hij luistert nooit, gaat gewoon door op z’n dooie gemak.

Het is wat, om jou je leven te zien leven. Best leerzaam ook. Want als er één ding is dat je me wel hebt geleerd, is dat je altijd mag spelen, stoeien, lachen, dansen. Soms kijk je me aan met die wijze ogen en lijk je te willen zeggen: baasje, waarom zo serieus? Kom lekker rennen en spelen in de tuin met mij.

Dus ik plaats dit berichtje en leg mijn mobiel weer weg. Ik moet even spelen met de liefste hond. (Want voor je het weet is er weer een jaar voorbij.)