We smeerden maskertjes op ons gezicht, lakten onze nagels, maakten aarbeienkwarktaart en roddelden over jongens en school in haar lila met turquiose slaapkamer.

En ik vond het fantastisch.

Roze nagels

De eerste keer dat ik me onderdeel voelde van een groepje kan ik me nog heel goed herinneren. Ik was 14 en had dat schooljaar drie nieuwe meiden leren kennen. En zoals meiden van die leeftijd dat graag doen, planden we al snel onze eerste girls night bij degene met de grootste slaapkamer.

Het was een avond zoals ik die vaak in high-schoolfilms had gezien. Maar dan echt. Ik was een van de vier. Een gewaardeerd lid van de groep. Niet eerder had ik dat zo gevoeld.

Op de basisschool had ik altijd één hartsvriendin – zij droeg de andere helft van de hartjesketting. We deden alles samen. Liepen in groep 1 al samen rond de zandbak. Deelden in groep 3 onze lipgloss (in een rood doosje met een gouden zon erop – heb ik nog steeds) en speelden in groep 5 urenlang met de barbies.

Maar zij was vroegrijp en ik een laatbloeier, dus toen ik tien was groeiden we uit elkaar. Nu was ik best een allemansvriend en speelde ik vanaf die tijd ook wel met andere vriendinnetjes, maar echte verbondenheid voelde ik niet meer. Tot die avond met de aarbeienkwarktaart en gezichtsmaskertjes. Toen was het er weer en hield ik het stevig vast, met mijn roze gelakte nagels.