Het was koud in huis.
En het regende, al een paar weken.

Mike en ik begonnen al grapjes te maken: ‘We kunnen de houtkachel wel aandoen.’

Maar eigenlijk voelde het best wel triest.

De zomer is al jaren niet eindeloos meer. Vroeger duurden zes weken – zonder enig besef van tijd – immens lang. Maar tegenwoordig leef ik vooral met mijn agenda en gaan de dagen snel voorbij. En als een échte zomer dan ook nog wordt overgeslagen, voelt het leven wel erg vergankelijk.

En toen kwam de zon

Maar niets is minder waar. De zon is achter de wolken vandaan gekomen en mijn zomerse jurkjes hoeven nog even niet opgeborgen te worden.

Er is namelijk zon voorspeld! En 30 graden.

Dat is wel in combinatie met spinnenwebben in de bomen, vochtige ochtenden, een truitje aan ‘s avonds, verkleurende bomen en een laaghangend zonnetje.

Maar dat geeft niet.

De natuur geeft ons nog even een klein cadeautje voordat de herfst begint. En ik hou wel van cadeautjes.