Ik zou je het liefste in een doosje willen doen.
En je bewaren, heel goed bewaren.

Volkstuin

Soms zou je willen dat je momenten in een doosje kunt stoppen. Zodat je op een miezerige novemberdag de deksel open kunt doen en weer eventjes die vroege maar verbazingwekkend warme zonnestralen op je huid kunt voelen, de druppels van de palmkool af kunt strijken en de naaktslak kunt bestuderen die daar op z’n dooie gemak langs glijdt. En dat je weer kan denken: ach, het is ook wel prima zo, om je vervolgens in je stoel te nestelen om gewoon even naar je tuintje te kijken.

Mijn volkstuin heeft me de afgelopen 1,5 jaar genoeg momenten gegeven die ik graag zou willen bewaren. Vooral de onverwachte. Voordat het donker wordt nog even snel wat tomaten oogsten en verrast worden door de ondergaande zon. Of tijdens het onkruid wieden plotseling overvallen worden door de weidsheid van het platteland.

Toegegeven, het kost wel wat tijd om een eigen tuin te verzorgen. Voorzaaien, uitplanten, wieden, oogsten, verwerken.. Maar het voelt puur, bijna oers. En daarmee moeiteloos. Vooral als ik veel gezeten heb en naar schermen heb gekeken, geeft het voldoening als mijn lichaam op een andere manier moe kan worden.

Ouderwets fysieke arbeid dus, inclusief zwarte nagelranden. Ook die gaan mee in het doosje.