Ik ging op date. Met mezelf.

Ik parkeerde mijn auto bij het station en liep zonder haast richting de stad. Het klavertje 4 dat al eeuwen in mijn portemonnee zat leverde ik nog even in bij de Primera (4 euro gewonnen), ik haalde wat oregano bij de Turkse supermarkt en genoot van de kerstversiering die overal nog hing. Daarna liep ik het schattigste steegje van de stad in, op weg naar de bibliotheek.

Uren zonder haast

Het moet bijna een jaar geleden zijn dat ik voor het laatst in de bibliotheek ben geweest. Vroeger (meer dan 15 jaar geleden) ging ik elke vrijdagavond, na het eten, naar onze dorpsbibliotheek. Uren was ik daar zoet. En stapels boeken nam ik ervan mee – leesboeken en informatieve boeken, over de Titanic, de oude Egyptenaren of van die spreekbeurtboekjes over uiteenlopende thema’s – die ik dan tot ‘s avonds laat in mijn bed las. En nu was het weer eens tijd voor het oude bibliotheek-gevoel-zonder-haast. Om daar weer uren rond te dwalen en me te verliezen in alles wat ik nog kon lezen.

Ik liep die schattige steeg in, richting de schuifdeuren van de bieb. Dicht. Storing in het verwarmingssysteem. Daar ging mijn date. Wat nu? Naar het filmhuis voor een filmpje? Geen leuk aanbod. Iets drinken in een koffietentje? Te druk. Wandelen door de stad? Vervelende motregen.

Dus ik wandelde weer terug naar het station, langs de Turkse supermarkt, langs de Primera, en ik stapte in mijn auto om naar een bibliotheek te gaan die geen storing had. Iets kleiner, iets minder mooi, maar het was genoeg om uren in rond te dwalen en 15 jaar terug te gaan in de tijd.